Wielkie Księstwo Moskiewskie

Wielkie Księstwo Moskiewskie (ros. Великое княжество Московское, łac. Magnus Ducatus Moscuensis; potocznie pol. Moskwita, łac. Moscovia albo Muscovia) – kraina ruskie istniejące w latach 1328–1547, ze stolicą w Moskwie. Wielkie Księstwo Moskiewskie było kontynuacją Księstwa Moskiewskiego (1213–1328), które zostało podniesione do rangi wielkiego księstwa w 1328 roku, w wyniku unii personalnej Wielkiego Księstwa Włodzimierskiego i Księstwa Moskiewskiego oraz przeniesienia stolicy wielkiego księstwa z Włodzimierza do Moskwy.

Władcy Wielkiego Księstwa Moskiewskiego rozpoczęli proces jednoczenia ziem ruskich, kończąc w 1521 roku okres rozbicia dzielnicowego Rusi, kiedy to Wielkie Księstwo Moskiewskie stało się jedynym istniejącym państwem ruskim. W 1547 roku odbyła się koronacja wielkiego księcia moskiewskiego Iwana IV Groźnego na „cara Wszechrusi”, co dało początek Carstwu Rosyjskiemu. Carowie rosyjscy nadal jednak używali (do 1917 roku) tytułów m.in. wielkich książąt kijowskich, włodzimierskich, twerskich i moskiewskich.

Po upadku Bizancjum i podboju Bałkanów oraz Kaukazu przez Turków Wielkie Księstwo Moskiewskie stało się także jedynym niepodległym państwem prawosławnym. Moskwa, jako spadkobierczyni Bizancjum aspirowała wówczas do roli stolicy świata prawosławnego, co wyrażono m.in. w teorii trzech Rzymów.

Historia

Ustanowienie wielkiego księstwa

roku przedstawiający dwugłowego orła. Znak ten został przejęty przez Wielkie Księstwo Moskiewskie po upadku Bizancjum i zawarciu małżeństwa przez Iwana III Srogiego z księżniczką bizantyjską Zofią Paleolog, bratanicą ostatniego cesarza bizantyjskiego. Od tej chwili władcy Wielkiego Księstwa stali się spadkobiercami Bizancjum i zaczęli używać tytułu władców bizantyjskich „carów-cesarzy”.
– obraz pędzla Adolpha Yvona z 1850 r. upamiętniający zwycięstwo Dymitra Dońskiego nad Złotą Ordą w 1380 r. Bitwa ta stała się początkiem końca panowania Złotej Ordy na Rusi. Zbiory Pałacu Wielkiego na Kremlu

Po 1054 roku Ruś Kijowska uległa rozbiciu dzielnicowemu dzieląc się na kilkadziesiąt księstw i dwie republiki, przy czym książęta, którym udało się zawładnąć Kijowem byli w hierarchii feudalnej wyżej postawieni od pozostałych książąt i posługiwali się tytułem wielkiego księcia. W 1169 roku książę włodzimierski Andrzej I Bogolubski opanował Kijów uzyskując tym samym tytuł wielkiego księcia. Odmiennie od większości swoich poprzedników, nie przeniósł do tego miasta swej stolicy, lecz po opanowaniu Kijowa osadzał tam podległych sobie książąt. Centrum swego państwa pozostawił Włodzimierz nad Klaźmą, który odtąd stał się stolicą wielkiego księstwa i przejął dominującą rolę Kijowa.

W 1328 roku wielki książę włodzimierski i dziedzic moskiewski Iwan I Kalita przeniósł stolicę swego państwa z Włodzimierza nad Klaźmą do rodzimej Moskwy, co dało początek Wielkiemu Księstwu Moskiewskiemu. W 1340 roku Wielkie Księstwo Włodzimierskie zostało oficjalnie zniesione. Nadal jednak wielcy książęta moskiewscy (do końca XIV wieku) najpierw obejmowali władzę we Włodzimierzu i tytułowali się wielkimi książętami włodzimierskimi. Wielkie Księstwo Moskiewskie było zatem kontynuacją wcześniejszego Księstwa Moskiewskiego jaki i Wielkiego Księstwa Włodzimierskiego.

Zjednoczenie ziem ruskich

Poczynając od Iwana I Kality, władcy Wielkiego Księstwa Moskiewskiego zapoczątkowali długotrwały proces jednoczenia księstw ruskich, dokonywany w drodze dobrowolnych unii, zakupów terytoriów bądź podbojów. Księstwo Moskiewskie, jako pierwsze, podjęło też walkę z dominacją tatarską. Pierwsze duże zwycięstwo nad Tatarami odniosły wojska ruskie, pod wodzą Dymitra Dońskiego, w 1380 r. w bitwie na Kulikowym Polu nad Donem. Na przeszkodzie realizacji jednoczenia ziem ruskich stanęła rozwijająca się potęga Wielkiego Księstwa Litewskiego (pozostającego od 1386 w unii personalnej z Polską), pod którego wpływami znalazły się dawne zachodnie ziemie Rusi Kijowskiej (m.in. od 1362 sam Kijów).

Dzieło zjednoczenia kontynuował intensywnie książę Iwan III Srogi, przyłączając do swej dome

Sprawujący od 1505 roku rządy Wasyl III dokończył dzieło jednoczenia kraju, przyłączając do swego państ

Ustanowienie carstwa

W 1472 roku Iwan III Srogi poślubił Zofię Paleolog, bratanicę ostatniego cesarza bizantyjskiego, Konstantyna XI Dragazesa. Po upadku Cesarstwa Bizantyjskiego Wielkie Księstwo Moskiewskie zyskało na znaczeniu jako spadkobierca Bizancjum. Jako herb państwa przejęto bizantyjskiego dwugłowego orła oraz wprowadzono bizantyjski ceremoniał dworski. Aspiracje Księstwa Moskiewskiego sformułowano w tezie o Moskwie jako „trzecim Rzymie”. W 1478 Iwan III jako pierwszy władca przyjął tytuł zarówno wielkiego księcia jak i cara Wszechrusi, choć dopiero Iwan IV Groźny podniósł de facto państwo ruskie do rangi carstwa. Wielkie Księstwo Moskiewskie istniało formalnie do 1547 roku, kiedy to wielki książę moskiewski Iwan IV Groźny przybrał tytuł cara Rosji.

Rodowód książąt moskiewskich

Przez cały czas istnienia Księstwa Wielkomoskiewskiego panowali w nim książęta dynastii Rurykowiczów wywodzący się w linii prostej od Ruryka. Byli

Iwan Kalita był synem księcia moskiewskiego Daniela, ten zaś synem wielkiego księcia włodzimierskiego, kijowskiego i nowogrodzkiego Aleksandra Newskiego, który Księstwo Moskiewskie dla swego najmłodszego syna Daniela utworzył. Aleksander Newski był zaś synem wlk. ks. włodzimierskiego i kijowskiego Jarosława II, ten zaś synem wlk. ks. włodzimierskiego Wsiewołoda III, ten z kolei był synem wlk. ks. włodzimierskiego i kijowskiego Jerzego Dołgorukiego, ten zaś synem wlk. ks. kijowskiego Włodzimierza II Monomacha, który był synem wlk. ks. kijowskiego, czernihowskiego, perejasławskiego, rostowskiego i suzdalskiego Wsiewołoda I, ten zaś synem wlk. ks. kijowskiego Jarosława I Mądrego, ten zaś synem wlk. ks. kijowskiego Włodzimierza I Wielkiego, ten zaś wlk. ks. kijowskiego Światosława I, ten zaś wlk. ks. kijowskiego Igora, który był jedynym synem Ruryka, założyciela państwa ruskiego.

Ciekawostki

Rzeczpospolita Obojga Narodów nie uznała tytułu cara i cesarza Rosji. W oficjalnym nazewnictwie nadal używano nazwy Wielkie Księstwo Moskiewskie wobec całej Rosji. Uległo to zmianie na sejmie konwokacyjnym w 1764, gdy posłowie musieli ustąpić pod naciskiem Katarzyny II. W okresie rozbiorów Rosja wykorzystała uznanie tych tytułów jako pretekst, do składania żądań terytorialnych wobec ziem ruskich należących do Rzeczypospolitej.

Henry Hudson

Henry Hudson (ur. ok. 1565 w Londynie , zm. po 22 czerwca 1611) – żeglarz i odkrywca angielski, badacz Arktyki.

Największym przedsięwzięciem badawczym Hudsona było poszukiwanie Przejścia Północno-Zachodniego i Północno-Wschodniego z Europy na Daleki Wschód. Żadne z tych zadań się nie powiodło, lecz przy okazji zmagań Hudson dokonał wielu cennych odkryć geograficznych.

W czasie swej pierwszej wyprawy, na zlecenie spółki kupców angielskich "Muscovy Company" w 1607, starał się dotrzeć do Azji przez biegun północny. Żeglując wzdłuż wschodnich wybrzeży Grenlandii i na północ od Spitsbergenu dotarł do szerokości 81°N, po czym został zatrzymany przez lody. Udało mu się jednak opłynąć znaczną część Spitsbergenu i odkryć zupełnie nieznaną Wyspę Niedźwiedzią. Informacje o bogactwie życia biologicznego na uznawanych za jałowe akwenach, spowodowały rozwój wielorybnictwa i polowań na foki. W czasie drugiej wyprawy na wschód przedostał się aż za Nową Ziemię, ale nie pokonał zalodzonego Morza Karskiego.

W czasie swej trzeciej wyprawy w 1609, będąc tym razem w służbie holenderskiej, udał się na zachód i dotarł do odkrytej wcześniej przez Johna Cabota Nowej Fundlandii. Po osiągnięciu tej wyspy skierował się na południe i dopłynął do ujścia rzeki nazwanej jego imieniem – Rzeka Hudsona w dzisiejszym stanie Nowy Jork. Odkrycie tych terenów zapoczątkowało holenderskie osadnictwo w tym rejonie i dało początek Nowej Holandii. Następnie zawrócił na północ i ponownie udał się na wody arktyczne.

Omijając Nową Fundlandię popłynął wzdłuż wybrzeży Labradoru, aż osiągnął odkrytą wcześniej przez Davisa, lecz nazwaną jego imieniem Cieśninę Hudsona. Następnie przedostał się na wody Zatoki Hudsona, gdzie na wybrzeżu Zatoki Jamesa załoga przezimowała. Zapalczywość Hudsona oraz pragnienie nagród i zaszczytów pozbawiły go zdrowego osądu. Załoga była nieprzygotowana na tak długi rejs. Brakowało wszystkiego, ludzie marli z głodu, zimna i chorób – mogło dochodzić również do przypadków kanibalizmu. Otępiały Hudson pogrążał się w swoim szaleństwie odnalezienia północnego szlaku, choć doniesienia Inuitów świadczyły o tym, że przejścia nie ma.

Hudson był przekonany, iż odkryty przez niego akwen jest Oceanem Spokojnym i zamierzał kontynuować podróż na zachód. Uniemożliwił mu to bunt załogi, która po opanowaniu okrętu pozostawiła Hudsona wraz z jego synem Johnem i ośmioma wiernymi członkami załogi na pustynnym wybrzeżu i odpłynęła w drogę powrotną. Buntownicy zdołali dotrzeć do Anglii i tam złożyć sprawozdanie. Wysłana w latach 1612–1613 wyprawa ratunkowa nie zdołała odnaleźć żadnych śladów Hudsona i jego współtowarzyszy.

Biegi lekkoatletyczne

sprinty (wyścigi krótkie),

wyścigi średnie,

wyścigi długie,

wyścigi na krzyż płotki.

Sprint owo kurs na krótkich dystansa

W biegach sztafetowych biorą uczestnictwo zespoły czteroosobowe, rywalizacja polega na biegu spośród pałeczką sztafetową trzymaną w dłoni. Zawodnicy na przestrzeni zmian przekazują sobie pałeczkę w wyznaczonej strefie zmian. Zgubienie pałeczki albo grzech strefy zmian równoznaczne jest spośród dyskwalifikacją sztafety.

Proces sztafetowy 4 × 100 m odbywa się po torach. W biegu 4 × 400 m pierwsza przekształcenie biegnie po torach, druga biegnie po torach jedynie najlepszy skręt (100 m), po czym zawodnicy mogą gonić po wewnętrznym torze.

Bieg średniodystansowy odbywa się na dystansach 800 m a 1500 metrów dodatkowo na dystansa

• Kurs na 800 m (dubel okrążenia bieżni) – start odbywa się bez bloków startowych, zawodnicy biegną po torach pierwszy wiraż (100 m), po czym mogą biec po wewnętrznym torze.
• Bieg na 1500 m – zawodnicy startują z linii startu wyznaczonej na początku przeciwległej prostej z pozycji stojącej. Tuż po starcie zawodnicy mogą zająć pozycje na wewnętrznym torze.

Bieg długodystansowy odbywa się na dystansach 3000 metrów (konkurencja nieolimpijska), 3000 metrów z przeszkodami, 5000 metrów, 10 000 metrów, półmaraton (21 097 metrów) i maraton (42 195 metrów).

Wszystkie biegi lekkoatletyczne do 10 000 m odbywają się na 400-metrowej bieżni stadionu, start i meta biegu maratońskiego (półmaratonu) znajduje się często na stadionie, natomiast trasa wiedzie przez ulice i okolice wielkich aglomeracji. Organizowane są też okolicznościowe i pokazowe biegi uliczne na dystansach od 1500 m do 100 km (ultramaratony).

Bieg ultramaratoński odbywa się na dystansach większych od maratonu. Odbywa się w dwóch forma

Biegi płotkarskie obejmują konkurencje 60 metrów (hala), 100 metrów (kobiety), 110 metrów (mężczyźni), 400 metrów (kobiety i mężczyźni). Na dystansie 60 m płotków ustawionych jest pięć, a na pozostałych dystansach po dziesięć.

Poza tymi podstawowymi konkurencjami biegowymi odbywają się również nieolimpijskie konkurencje biegowe takie j

Iskra (organizacja konspiracyjna)

Została utworzona w grudniu 1939 r. w rejonie Brus a Czarnowa spośród inicjatywy Alojzego Bruskiego ps. "Skocz". Całkowicie liczyła kilkudziesięciu lokalnych młodych rolników, gimnazjalistów dodatkowo b. studentów. Prowadziła aktywność w zakresie samoobrony dodatkowo niesienia pomocy miejscowej inteligencji a ukrywającym się działaczom społeczno-politycznym. W obliczu zlikwidowania na mocy Niemców w praktyce polskiego szkolnictwa a ograniczenia dopływu informacji, na krzyż szlaban posiadania odbiorników radiowych a niezależnej prasy, kolejnym celem organizacji stała się aktywność propagandowa a edukacyjna. I. Bruski rozpoczął tajne instruktaż a nasłuch bezprzewodowy.

Zasłyszane w skonstruowanym na mocy siebie radiu informacje dotyczące sytuacji na froncie notował, i następny rozpowszechniał ich obiekt umysłowy. W 1940 r. Iskierka przyłączyła się aż do Tajnej Organizacji Wojskowej "Gryf Kaszubski", i jej dowodzący objął funkcję komendanta gminy Brusy a łącznika pomiędzy komendą powiatu chojnickiego i Radą Naczelną TOW "Sztanga Kaszubski".

2 Księga Samuela

Druga Księga Samuela, w Septuagincie Druga Księga Królewska. Jest to część deuteronomicznego dzieła zbawienia. Pisar

Budowa księgi

• 2Sm 1 – 8 – Dawid królem zjednoczonej monarchii
• 2Sm 9 – 20 – rozmaite wydarzenia na dworze Dawida
• 2Sm 21 – 24 – dodatki

W pierwszym rozdziale znajduje się pieśń ku czci Saula i jego synów, którzy zginęli, zaczerpnięta z zaginionej Księgi Sprawiedliwego. Ma ona wymiar osobisty. W rozdziale drugim opisana jest rada Jahwe i namaszczenie Dawida na króla Judy przez starszych tego plemienia w Hebronie. Rozdział 4 opisuje rodzinę Dawida.

W rozdziałach 5 – 8 znajdziemy właściwą część – Dawid jako król całego Izraela. Możemy tam także znaleźć zwycięskie walki z wrogami, konsolidację (integrację) wewnętrzną, a także utworzenie nowej stolicy – Jerozolimy oraz postulat centralizacji kultu.

Rozdziały 9 i 10 zawierają intrygi i konflikty wewnętrzne, walkę z Ammonitami. Kolejne dwa – 11 i 12 – to epizod pomiędzy Dawidem i Batszebą. Rozdziały 13 oraz 14 dotyczą występku Amnona i zemsty za to, czego się dopuścił, zaś rozdziały 15 do 20 mówią o buncie Absaloma przeciw ojcu, śmierci i odzyskaniu władzy przez Dawida.

Rozdział 21 to epizod z Gibeonitami, którego tematem jest problem koegzystencji. Rozdziały 22 i 23 zawierają pieśń dziękczynną i ostatnie słowa Dawida. Ostatni, 24 rozdział, to spis ludności i jego skutki.

Cała ta księga ma starannie przemyślaną budowę, zawiera mnóstwo szczegółów dotyczących Dawida i jego otoczenia. Autor, redaktor, pewnie korzystał z kronik, nie tylko tradycji ustnych ale też przekazów, zapisów. Świadczy to o istnieniu dziejopisarstwa, historiografii.

Biblizmy

• Achitofel – wiarołomny przyjaciel, zdradliwy doradca (17,15-23)

Doradca króla Dawida, zdradził go, przyłączając się do sprzysiężenia Absaloma.

• Cereci i Feleci – hołota, mieszane towarzystwo, hałastra (15,18)

Przechodzili obok niego wszyscy słud

Trójgarb

Lokalizacja

Cała seria położona jest na terenie północno-zachodniej części Gór Wałbrzyskich, w Masywie Trójgarbu i Krąglaka, na borealny Okcydent (WNW) od chwili Szczawna Zdroju.

Opis

Wzniesienie w kształcie rozciągniętego stożka o dość stromych zboczach z charakterystycznymi trzema wierzchołkami, które mimo małej wysokości względnej w stosunku do płaszczyzny szczytowej, są rozpoznawalne z daleka i z różnych stron. Jest najwyższym szczytem w Masywie Trójgarbu, który góruje ponad 300 m nad okolicą. Szczyt wzniesienia stanowi zwornik pięciu odchodzących krótkich grzbietów. Na północno-wschodnim zboczu poniżej szczytu, występuje grupa ciekawych skałek.

Budowa geologiczna

Góra o zróżnicowanej budowie geologicznej. Szczyt zbudowany jest ze skał wulkanicznych – czerwonych porfirów, natomiast zbocza i najbliższe otoczenie ze skał osadowych – zlepieńców, piaskowców i łupków, w których znajdują się pokłady węgla kamiennego, należących do północnego skrzydła niecki śródsudeckiej.

Roślinność

Wzniesienie w całości porośnięte lasem świerkowym regla dolnego z niewielką domieszką drzew liściastych.

Ochrona przyrody

Trójgarb leży na terenie Obszaru Chronionego Krajobrazu Kopuły Chełmca, Trójgarbu i Krzyżowej Góry koło Strzegomia.

Zagospodarowanie

W okresie międzywojennym na Trójgarbie istniała gospoda oraz wieża widokowa. U południowo-wschodnich podnóży w latach 1977÷1984 PTTK wybudowało schronisko "Bacówka pod Trójgarbem" (obecnie zamknięte).

Szlaki turystyczne piesze

• zielony z Gostków – Trójgarb – Chełmiec
• żółty z Szczawno-Zdrój – Trójgarb – Bolków
• niebieski szl

Trasy rowerowe

• trasa ze Starych Bogaczowic

SM04

SM04 (gatunek Ls180 dodatkowo 409Da) – polska lokomotywa manewrowa małej mocy. Jej pomysł stanowi rozbudowa budowy pojazdów serii SM03, produkowanych od chwili roku 1959 w chrzanowskim Fabloku, i dalej w zakładach Zastal w Zielonej Górze.

Adaptacja wykonana w 1968 roku przez zakłady Zastal, dotyczyła zmian konstrukcyjnych pozwalających na zamontowanie silnika wysokoprężnego o większej mocy, budowanego na licencji firmy Henschel. Pierwotnie rozważano wykorzystanie silnika typu 10H6 o mocy 160 KM, jednakże do produkcji seryjnej trafiły lokomotywy z silnikiem 14H6 o mocy 180 KM.

Lokomotywy 409Da produkowane były w 3 zakłada

• Zastal w Zielonej Górze, w latach 1969-1978,
• Mystal w Myszkowie, w latach 1979-1989,
• ZNTK Oleśnica, w latach 1990-1995.

Podstawowym odbiorcą tego typu lokomotyw był przemysł, gdzie nosiły one oznaczenie 409Da. Na stanie PKP znalazły się jedynie dwie takie lokomotywy pochodzące z likwidowanych Zakładów Naprawczych Taboru Kolejowego w Sędziszowie, przejęte na początku lat 90. i skreślone z inwentarza przed rokiem 2000. Ze względu na znaczne różnice konstrukcyjne względem typu SM03, PKP nadały im odrębne oznaczenie.

Przylgowate

Przylgowate (Balitoridae) – rodzina małych, słodkowodnych ryb karpiokształtnych (Cypriniformes), prawie że spokrewnionych spośród piskorzowatymi (Cobitidae). Obejmuje dookoła 240 gatunków opisanych naukowo dodatkowo bez liku coraz nieopisanych (występują w z trudem dostępnych regionach górskich). Nie mają większego znaczenia gospodarczego. Niektóre gatunki są rybami akwariowymi.

Zasięg występowania

Górskie strumienie Europy i Azji.

Cechy charakterystyczne

Ciało spłaszczone grzbietowo-brzusznie w przedniej części. Otwór gębowy w położeniu dolnym z minimum 3 parami wąsików. Jednorzędowe zęby gardłowe, brak żarna. Płetwy piersiowe i brzuszne w połączeniu z bezłuskim brzuchem tworzą przyssawkę, która umożliwia rybie przyczepianie się do kamieni. Długość ciała większości gatunków nie przekracza 10 cm. Przylgowate żywią się glonami zeskrobywanymi z kamieni.

Od przedstawicieli rodziny Nemacheilidae (do niedawna zaliczanych do Balitoridae) oraz od piskorzowatych (Cobitidae) odróżnia je budowa aparatu Webera.

Klasyfikacja

Rodzaje zaliczane do tej rodzi

Annamia — Balitora — Beaufortia — Bhavania — Cryptotora — Dienbienia — Erromyzon — Formosania — Gastromyzon — Glaniopsis — Homaloptera — Hemimyzon — Hypergastromyzon — Jinshaia — Katibasia — Lepturichthys — Liniparhomaloptera — Metahomaloptera — Neogastromyzon — Neohomaloptera — Paraprotomyzon — Parasewellia — Parhomaloptera — Plesiomyzon — Protomyzon — Pseudogastromyzon — Sewellia — Sinogastromyzon — Travancoria — Vanmanenia

Czerwona panika

usiłujących zniszczyć Statuę Wolności

Słowo Czerwona Panika (ang. Red Scare) odnosi się aż do dwóch okresów silnego antykomunizmu w historii Stanów Zjednoczonych: pierwszy 1919 – 1920, drugi, związany z zimną wojną, od 1947 do 1957.

Oba etapy czerwonej paniki charakteryzowały się strachem przed rzekomymi wpływami komunistów w społeczeństwie amerykańskim. Pierwsza czerwona panika związana była ze strachem przed rosnącym w siłę anarchizmem i związkami zawodowymi, druga dotyczyła oskarżeń o infiltrację amerykańskiego rządu.

Skutkiem wszechobecnego strachu i podejrzliwości charakteryzujących badane zjawisko były agresywne śledztwa i – szczególnie w pierwszym okresie – liczne aresztowania, wyroki (zdarzały się przypadki kary 20 lat więzienia za rozdawanie ulotek) i deportacje ludzi sympatyzujących z anarchistami, komunistami i propagujących ideologię czy polityczne ruchy socjalistyczne.

Obecnie prawo do zgromadzeń w Stanach Zjednoczonych zabrania skazywania obywateli jedynie za przynależność do grup wywrotowych. Jednakże w opisywanym okresie ustawa o szpiegostwie (ang. Espionage Act of 1917) została rozszerzona przepisami ustawy o działalności wywrotowej (ang. Sedition Act of 1918). Według tych przepisów "atakowanie" (czyli krytyka) rządu Stanów Zjednoczonych stawała się przestępstwem; uprawniały one również Poczmistrza generalnego Stanów Zjednoczonych (ang. United States Postmaster General) do zatrzymywania korespondencji skierowanej do i od "podejrzanych obywateli" (np. komunistów, socjalistów i anarchistów). W 1921 roku Kongres Stanów Zjednoczonych uchylił ustawę z 1918 roku, ale główne przepisy ustawy o szpiegostwie nadal pozostają w mocy.

Rząd stworzył tajną organizację kierowaną przez J. Edgara Hoovera. Hoover zgromadził karty katalogowe ponad 150 000 osób i 60.000 organizacji Axelrod, Alan and Philips, Charles. (1992). What every American should know about American history. (Reprinted ed.) Rob Adams Inc. Publishers str. 256. Następnie rozpoczęto kampanie przeciwko obcokrajowcom, pierwszym celem był znajdujący się na Manhattanie rosyjski Dom Ludowy gdzie 183 osób zostało aresztowanych i brutalnie pobitych. Jednego dnia agenci rządu aresztowali 6000 osóbAlexander, Robert J. International Trotskyism, 1929-1985: a documented analysis of the movement. United States of Ameri

Pierwsza fala czerwonej paniki doprowadziła do fali rasistowskich zamieszek zwanych czerwonym latem których ofiarami padły mniejszości narodowe i rasowe zamieszkujące Stany Zjednoczone. Do ostatnich takich zamieszek doszło 1 października 1919 roku w Elaine w stanie Arkansas. Zamordowano tam od 100 do 200 Afroamerykanów oraz 5 białych mieszkańców. Powodem linczu było przekonanie, że czarni farmerzy ze związku Progressive Farmers and Household Union of America tworzą niebezpieczną organizację socjalistyczną Eric M. Freedm

Zapalenie jąder

Zapalenie jąder (łac. orchitis) – ilość łatwopalny tkanek jaja, będący najczęsciej powikłaniem przeszkody podpęcherzowej obok mężczyzn do góry 50 roku życia, i obok mężczyzn na dole 40 roku życia – jak komplikacja wad czy infekcji dróg moczowo-płciowych. Objawia się bólem dodatkowo tkliwością jąder, najądrza a powrózków nasiennych, bólem krocza a obrzękiem moszny.

Patogenem odpowiedzialnym za zapalenia jądra u młodych, aktywnych seksualnie mężczyzn są bakterie atypowe (Chlamydia trachomatis, Mycoplasma pneumoniae) i dwoinka rzeżączki. U mężczyzn z przerostem gruczołu krokowego do zapalenia jąder dochodzi na drodze wstępującej, zwykle patogenami odpowiedzialnymi za zapalenia cewki moczowej (głównie Esherichia coli. Izolowane zapalenie jąder (bez najądrzy) rozwija się jako powikłanie świnki, a u chłopców chorujących w wieku pokwitania może prowadzić do zaburzenia wytwarzania plemników i w efekcie do bezpłodności w dorosłym życiu. Zapalenie jąder i najądrzy może wystąpić także w przebiegu chorób ogólnoustrojowy

Ostre zapalenie jądra w około 15% przypadków przechodzi w przewlekłe zapalenie jądra.

W leczeniu stosuje się antybiotykoterapię (w zależności od patogenu; wyjątek stanowi świnkowe zapalenie jąder)), niesteroidowe leki przeciwzapalne, leżenie, uniesienie moszny. W przewlekłym zapaleniu jądra antybiotykoterapię utrzymuje się przez co najmniej 3 tygodnie. Przy braku efektów leczenia zachowawczego, powstania powikłań (np. ropnia jądra) konieczne jest wykonanie orchidektomii.