Zobacz też: Błogosławiona Katarzyna
Shogakukan
Saikano (最終兵器彼女, Saishū Heiki Kanojo) owo manga a serial anime, którego autorem jest Shin Takahashi. Serial składa się z 13 odcinków oraz dwóch dodatkowych (OAV), uzupełniających historię o dodatkowy wątek. Manga (zakończona) składa się za to z siedmiu tomów. Na podstawie serialu animowanego został nakręcony film z gatunku romantycznego science fiction o tym samym tytule, można go jednak obejrzeć tylko w Japonii.
Saikano opowiada o historii w czasie bliżej nieokreślonego globalnego konfliktu zbrojnego, skupia się jednakże na dwójce młodych ludzi – Shuuji i Chise, młodej parze zakochanych w sobie licealistów. Jednak krótko po "zawarciu związku" Chise staje się humanoidalną maszyną bojową, bronią ostateczną (Tytuł angielski można przetłumaczyć własnie jako "Ona, broń ostateczna").
Jest zakochana w Shuuji’m, lecz nie potrafi mu powiedzieć o swoich obawach. "Wykład" robi swojemu chłopakowi w krytycznym momencie dla związku, kiedy Shuuji prawdopodobnie zdradził ją ze swoją dawną miłością – Fuyumi-senpai.
Im dalej w serial, tym większą kontrolę nad Chise przejmuje jej alter-ego maszyny, którą w praktyce pod koniec serialu się stała (doskonały humanoandroid?).
Tragizm Chise polega na nieświadomym wyborze, na początku brzmiącym bardzo dumnie – obrona ojczyzny (choć Chise nie ma raczej woli walki żołnierza, tylko silną podatność na wpływy). Wybór ten ma fatalne skutki dla każdego, ale głównie dla niej i dla Shuuji’ego.
Akemi – Przyjaciółka Chise, niewiele wyższa od niej, lecz za to wysportowana, pewna siebie i ekspansywna. Zakochana w Shuuji’m, z którym przyjacielskie kontakty utrzymywała od przedszkola po bitterend, lecz dopiero przy śmierci zdecydowała się mu wyjawić uczucia. Wcześniej, nie widząc szans na odwzajemnienie, postanowiła "wyjść" z zakochanym w niej Atsushi’m (kolega z "paczki" Shuuji’ego).
Atsushi – Kolega Shuuji’ego, żarłoczny, korpulentny (ale w żaden sposób gruby) chłopak. Po długich rozważaniach nad tym, czy rzucić szkołę, decyduje się to zrobić po tym, jak Akemi (w której był zakochany) decyduje się go "przyjąć". Atsushi okazuje się jednak być żołnierzem gorszym bardziej nawet niż kochankiem, podczas pierwszej walki panikuje i chowa się za fasadę budynku, by ostatecznie zginąć w trakcie odwrotu.
Porucznik Tetsu – Istotna dla serialu postać drugoplanowa. Do niego kieruje swoje uczucia Chise po nieudanej pierwszej próbie z Shuuji’m. Por. Tetsu jest dla niej emocjonalnym oparciem, opiekunem, kimś, kto "myślał o niej jak o normalnej dziewczynie", oboje zbliżają się do siebie nawet bliżej niż Chise i Shuuji. Widząc niezdecydowanie i rozdarcie Chise podczas sceny miłosnej, por. Tetsu "odsyła" ją do domu, dając lekcję na temat miłości ("Chłopak i dziewczyna stanowią jedność (…) nie ma czegoś takiego jak ranienie się").
Chise przypomina jej jego żonę, on przypominał Chise jej chłopaka (oboje są wysocy, wysportowani, tak samo mówią słowo "idiot(k)a", lecz ich nastawienie – militarne-pacyfistyczne jest zupełnie inne). Sam tak naprawdę żywi podziw dla silnych kobiet, lecz realizuje się jako opiekun "słabej i bezbronnej".
Mrs Fuyumi (jap. Fuyumi-Senpai) – Pierwsza miłość Shuuji’ego, tak samo jak Chise nieszczególnego wzrostu i niezbyt stabilna emocjonalnie. Często reaguje histerycznie, na samotność reaguje paniką. Jako "zastępstwo" swojego męża, por. Tetsu, używa Shuuji’ego i ostatecznie odrzucona, daje mu także lekcje nauki o miłości ("Bycie dzieckiem jest zabawne gdy trwa"). Shuuji, który będąc w związku z Chise, odrzucił Fuyumi będąc samotnym, ostatecznie dojrzewa do miłości.
Specyfikacja tego, czym stała się Chise, jest niemożliwa do wykonania. Co prawda Chise przejawia oznaki bycia androidem (działo zamiast ręki, metalowe skrzydła), ale potrafi szybko wrócić do całkowicie ludzkiej postaci (choć nie do końca – Shuuji nie potrafi np. usłyszeć odgłosu bijącego serca u Chise).
Chise jest niezdarna, nieśmiała, nie należy także do "bystrzaków", ani do wyjątkowo sprytnych osób. W chwili rozpoczęcia serialu ma siedemnaście lat, aczkolwiek każdy kto patrzy na jej dziecięcą sylwetkę (ok. 155 cm wzrostu) mocno w to powątpiewa. Ma nawyk mówienia "przepraszam" (nawet po zniszczeniu dużego miasta) i łatwo wpada w nastrój depresji bądź w panikę. Jednocześnie staje się bronią, zdolną do zniszczenia wszystkich i wszystkiego. Delikatność i kruchość ustępuje tutaj nieograniczonej w zasadzie sile niszczenia. Podczas aktywacji Chise przechodzi szereg transformacji, które stają się szczególne bolesne, gdy pozostaje bez nadzoru medycznego i technicznego. Do tego kontrastu można doliczyć także bolesne sceny umierania wielu drugoplanowych postaci, jak Akemi, Yukari, szer. Nakamura bądź por. Tetsu.
Głównym zarzutem dla nastolatków jest niestałość i brak kontroli własnej seksualności. Shuuji ucieka do pierwszej miłości (którą nazwał później "złudzeniem wywołanym zalewem hormonów"), śpiąc, a potem sypiając z nią. Porucznik Tetsu z kolei komplementuje swoją dowódczynię (zdrada mentalna) i "randkując" z Chise (choć nie skończyło się to aktem seksualnym, można tu mówić jednakże o zdradzie fizycznej). Jako żołnierz, będący z dala od domu, wydaje się być bardziej usprawiedliwiony w serialu niż Shuuji (Sama postać porucznika jest kilkakrotnie bardziej pozytywnie odbierana niż główny bohater). Atsushi, jego kolega, zakochany bez wzajemności Akemi, wykorzystuje w końcu jej nieodwzajemnione uczucia do Shuuji’ego.
Dla nastolatek z kolei zarzutem jest nieumiejętność mówienia wprost o swoich uczuciach. Akemi swoje uczucia wyznaje Shuuji’emu, będąc na skrzydłach Tanatosa, Chise o swoim pociągu seksualnym i życiowej roli kobiety mówi za pomocą swojego mechanicznego alter-ego. Yukari, jedna z drugoplanowych postaci, przebaczenie i zemstę okupuje śmiercią. Yukari szybko po śmierci swojego chłopaka znajduje innego. Jednakże jej słowa "nie ma sensu długo rozpaczać" nie są szczere.
Autorzy wyszli z założenia, że nie jest istotne określać broń ostateczną, jak wybór między śmiercią przez wybuch superpotężnej bomby próżniowej lub bomby atomowej. Także przyczyny wojny i strony walczące nie są tu bliżej określone – Wiadomo tylko, że w trakcie serialu Chise uśmierciła anglojęzycznych i niemieckojęzycznych żołnierzy.
Tendencje do "niedefiniowania" są także widoczne w innych aspektach. W trakcie regularnej serii tylko jedna z postaci objawiła swoje nazwisko i jest to trzecioplanowa rola żołnierza oddziału łączności, od którego Chise przywłaszcza motor. W OAV, gdzie pokazano życie Chise od strony koszar i centrum medyczno-laboratoryjnych(a nie jak w serialu – szkoły i miłości), nazwiska maja z kolei drażniący, formalistyczny wydźwięk. Można to określać jako "konieczność fabuły".
Z nazw geograficznych ostało się parę dużych, japońskich miast (zniszczonych całkowicie przez Chise) i jedna zatoka (w dwóch odcinkach OAV).
Dawno słowo oznaczał samo dowód tożsamości ciągów znaków, przede wszystkim drukowanych, które są łatwiejsze aż do rozpoznania, obecnie podobnie pisma odręcznego dodatkowo gildia formatowania, jakim sposobem krój pisma, stopień pisma, interlinia (techniki służące aż do tego typu zaawansowanego rozpoznawania nazywane są terminem ICR), a nawet układów tabelarycznych, np. formularzy.
Techniki OCR wykorzystywane są m.in. przy digitalizacji zasobów bibliotek, a także jako ułatwienie przy odczytywaniu danych z formularzy wypełnianych pismem odręcznym. W obu przypadkach oprogramowanie OCR nie jest tak skuteczne jak człowiek, zatem w przypadkach wątpliwych (trudności z odczytaniem fragmentu) oraz w celu uniknięcia błędów nieodzowna jest weryfikacja wyniku OCR przez człowieka.
Nowoczesną metodą współpracy oprogramowania OCR z ludźmi jest technika reCAPTCHA. Nie wymaga ona zatrudniania osób specjalnie do weryfikacji OCR, lecz wykorzystuje rozproszoną aktywność milionów użytkowników Internetu, którzy wchodząc na strony internetowe zabezpieczone przez CAPTCHA rozpoznają fragmenty tekstu wymagające weryfikacji.
Postęp w oprogramowaniu OCR jest bardzo widoczny – drogie komercyjne oprogramowanie z lat 90 XX wieku wymagało dobrego skanu, najlepiej w językach zachodnioeuropejskich. Obecne (2013) produkty potrafią rozpoznawać mało dokładne skany, wykonane telefonami komórkowymi z szumami na obrazkach, z tekstem napisanym pod nienaturalnymi kątami w 120-186 językach
Rozpoznawanie pisma jest możliwe dzięki zastosowaniu metod z dziedziny rozpoznawania wzorców zaliczanej do sztucznej inteligencji. Oprogramowanie OCR wykorzystuje różne metody segmentacji obrazu, np. progowanie, aby wyodrębnić poszczególne znaki z obrazu, które następnie są najczęściej osobno klasyfikowane jako poszczególne litery. Zwykle w tym procesie wykorzystywane są sieci neuronowe. Zazwyczaj, by wyeliminować pomyłki, program sprawdza całość rozpoznanego tekstu lub poszczególne wyrazy pod kątem poprawności ortograficznej i gramatycznej danego języka.
Krystyna (ur. 8 grudniaDaty przyjęte podług źródeł szwedzkich, mogą egzystować podane podług kalendarza juliańskiego miast gregoriańskiego – adekwatnie w takim przypadku podług tego drugiego 18 grudnia. 1626 w Sztokholmie, zm. 19 kwietnia 1689 w Rzymie) – królowa Szwecji w latach 1632–1654.
Była jedynym dzieckiem Gustawa II Adolfa i jego żony – Marii Eleonory Brandenburskiej które przeżyło wiek niemowlęcy. Krystyna była ostatnią przedstawicielką dynastii Wazów. Od jej wstąpienia na tron faktyczną władzę sprawował w jej imieniu kanclerz Axel Oxenstierna. Jako władczyni przyczyniła się do zakończenia wojny trzydziestoletniej oraz likwidacji państwa pomorskiego, dzięki czemu jako pierwsza władczyni w dziejach Szwecji przyjęła pomorskie tytuły książę
Jako sześciolatka Krystyna została następczynią Gustawa Adolfa po jego śmierci w 1632. Osiemnastoletnia Krystyna władzę nad Szwecją przejęła w grudniu 1644. Wstępując na tron, obiecała poślubić swego ciotecznego brata, syna przyrodniej siostry Gustawa Adolfa – Karola Gustawa, palatyna Dwóch Mostów, którego kanclerz Oxenstierna upatrzył sobie ze względu na jego wybitne zdolności wojskowe. W 1647 zniecierpliwione stany szwedzkie domagały się od królowej realizacji obietnicy i poślubienia Karola Gustawa, królowa jednak dała odpowiedź wymijającą. Dwa lata później Karol Gustaw przy poparciu Krystyny i szlachty, a wbrew niechętnej silnej władzy królewskiej magnaterii, ogłoszony został następcą tronu i dziedzicznym księciem Szwecji.
W 1650 doszło do jej uroczystej koronacji. W 1654 abdykowała na rzecz jej niedoszłego męża Karola Gustawa, a jedną z przyczyn abdykacji mogła być konwersja królowej na katolicyzmZdaniem Pawła Jasienicy główną przyczyną abdykacji królowej Krystyny było powszechne niezadowolenie spowodowane bankructwem finansowym skarbu państwa; Paweł Jasienica Rzeczpospolita Obojga Narodów. Calamitatis Regnum, s. 100.. Posądzano ją wtedy, że zechce odgórnie doprowadzić do rekatolicyzacji Szwecji. Nowym królem Szwecji został Karol X Gustaw. palatyn Dwóch Mostów.
Po abdykacji poniosła porażkę w staraniach o koronę wicekrólestwa Neapolu, zaś po abdykacji Jana Kazimierza zamierzała się starać o elekcję na króla Polski.
Była mecenasem nauki i sztuki. W 1649 zaprosiła Kartezjusza celem pobierania lekcji filozofii, chciała także korzystać z jego wskazówek przy tworzeniu szwedzkiej akademii nauk. Odbywające się o piątej nad ranem zajęcia i srogi północny klimat nie służył długo filozofowi, zmarł po kilku miesiącach na przeziębienie. Jej dewiza brzmiała: Columna regni sapientia (Podporą władzy królewskiej jest mądrość).
W 1689 przekazała obszerne zbiory manuskryptów Bibliotece Watykańskiej. Została pochowana u boku papieży w Bazylice św. Piotra w Watykanie.
Biografia
Pochodzi spośród rodziny w przeszłości pieczętującej się herbem Jelita.
Absolwent I Liceum Ogólnokształcącego im. M. Kopernika w Łodzi. Ukończył studia ekonomiczne na Uniwersytecie Łódzkim, gdzie następnie uzyskał stopień doktora nauk ekonomicznych. Odbył też studia podyplomowe w Centre Européen Universitaire w Nancy. W latach 70. zajmował się naukowo Wspólnotami Europejskimi na Uniwersytecie Łódzkim. W 1980 wstąpił do NSZZ „Solidarność”. Na przełomie lat 80. i 90. kierował Ośrodkiem Badań Europejskich Uniwersytetu Łódzkiego.
W 1991 został pierwszym pełnomocnikiem ds. integracji europejskiej i pomocy zagranicznej po stworzeniu tego urzędu przez premiera Jana Krzysztofa Bieleckiego. Funkcję tę pełnił do 1996 mimo częstych zmian rządów i większości parlamentarnych. Do pracy rządowej powrócił w 2000, kiedy premier Jerzy Buzek mianował go sekretarzem Komitetu Integracji Europejskiej. Pełniąc tę funkcję, brał udział w negocjacjach podczas szczytu w Nicei w grudniu 2000. W 2001 bez powodzenia kandydował do Senatu z ramienia Bloku Senat 2001.
W 2003 został międzynarowodym sekretarzem Platformy Obywatelskiej. 13 czerwca 2004 został wybrany na posła do Parlamentu Europejskiego z listy tej partii w okręgu nr 6 obejmującym województwo łódzkie, otrzymując 66 589 głosów (16,92%, najlepszy wynik w okręgu). Od 20 lipca 2004 do 16 stycznia 2007 (przez połowę kadencji) pełnił funkcję wiceprzewodniczącego Parlamentu Europejskiego z ramienia EPL-ED. W 2006 został wybrany na wiceprzewodniczącego zarządu krajowego Platformy Obywatelskiej i na wiceprzewodniczącego Europejskiej Partii Ludowej. W 2007 objął stanowisko przewodniczącego komisji spraw zagranicznych Parlamentu Europejskiego. W VI kadencji był również członkiem-zastępcą w komisji budżetowej oraz członkiem delegacji PE na Federację Rosyjską i Afganistan. W wyborach w 2009 skutecznie ubiegał się o reelekcję. Funkcje wiceprzewodniczącego i członka zarządu krajowego PO pełnił do października 2010.
Jest dyrektorem Instytutu Unii Europejskiej w Collegium Civitas, przewodniczącym Centrum Europejskiego Natolin i Fundacji Kolegium Europejskie, członkiem Stowarzyszenia Euro-Atlantyckiego, wykładowcą Collegium Civitas w Warszawie. Wchodzi w skład Rady Polskiego Instytutu Spraw Międzynarodowych.
Odznaczony Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski (2003), francuską Legią Honorową (2003) oraz ukraińskim Orderem Zasługi I stopnia (2006).
I
Brał wkład w walkach spośród Moskwą a Krzyżakami a w walkach o przewaga na Litwie spośród Jagiełłą.
Po śmierci wielkiego księcia Olgierda w maju 1377 roku a objęciu władzy na Litwie na mocy jego syna Władysława Jagiełłę, ojczulek Olgierda Kiejstut co do jednego ze swoim synem Witoldem rozpoczął w 1381 roku wojnę przeciw nowemu wielkiemu księciu. Na mocy trójka lata okolica na przemian zawierały a zrywały zmienne sojusze, walcząc dodatkowo sprzymierzając się ze sobą dodatkowo spośród Krzyżakami.
Po powrocie na Litwę, pogodzony spośród Jagiełłą Witold, ażeby przyjąć Wołyń po swoim stryju Lubarcie, przyjął apiać chrzciny, tym całkowicie od chwili Cerkwi prawosławnej, przybierając miano Aleksander. W roku 1385 Jagiełło podpisał spośród Polską Unię w Krewie, i w roku 1386 został wybrany na króla Polski. Jego regentem na Litwie został jego ojczulek Skirgiełło. Witold otrzymał Brześć, Drohiczyn, Kamieniec Litewski, Wołkowysk, Grodno i Suraż. W 1387 roku Skirgiełło otrzymał od Jagiełły zamek w Trokach, co ponownie popsuło stosunki Witolda z Jagiełłą, który próbował załagodzić sytuację oddając Witoldowi Łuck i Włodzimierz Wołyński. Jednak Witold podniósł przeciwko bunt przeciwko Skirgielle w 1389 roku i uciekł ponownie do Krzyżaków.
W roku 1390 Witold dołączył do krzyżackiej krucjaty, którą dowodził Engelbard Rabe. Razem z nimi obległ broniących Wilna Polaków. Skirgiełło został pokonany w bitwie pod Wojszuszkami. W wyniku tajnych negocjacji z Jagiełłą Witold odstąpił od Krzyżaków i w 1392 roku otrzymał od Jagiełły namiestnictwo Litwy.
W 1392 roku, na mocy ugody w Ostrowie, Witold został namiestnikiem Jagiełły na Litwie, natomiast Skirgiełło został wielkim księciem w Kijowie, z którego w 1394 roku usunięto Włodzimierza Olgierdowicza. Witold przystąpił do likwidowania księstw dzielnicowych, z których usuwał książąt Giedyminowiczów, oddając ich włości w ręce swoich lojalnych podwładnych. W kolejnych latach musiał przeciwstawić się kolejno Świdrygielle, który z pomocą Krzyżaków chciał zdobyć tron wileński, Jerzemu Światosławowiczowi i Hlebowi Światosławowiczowi, władcom smoleńskim, Olegowi Krasnemu, księciu riazańskiemu i Tatarom. W 1396 Witold pojmał w Witebsku Świdrygiełłę i odesłał go jako jeńca Jagielle.
W roku 1394 Krzyżacy, chcąc zjednać sobie Witolda i chcąc rozluźnić jego więzy z Polską, przestali atakować Litwę i zaproponowali Witoldowi sojusz. Witold, szukając z kolei wsparcia Krzyżaków w swoich planach ekspansji na wschód, podpisał z nimi w 1398 roku niekorzystny dla Litwy Pokój na wyspie Salin, w których oddał Krzyżakom Żmudź po rzekę Niewiażę. Niemiecki kronikarz Johann von Poslig zapisał, że bojarzy proklamowali wówczas Witolda swym królem (eynen Koning), jednak wzmianka ta budzi wątpliwości, bo ustanowienie monarchii nie należało do kompetencji bojarów. Oznaczać to może, że chodziło tu o obwołanie Witolda wielkim księciem, ponieważ do tej pory Witold był zaledwie namiestnikiem polskiego króla. Potwierdza tę interpretację fakt, że proklamacja bojarów nie wywołała żadnego echa w źródłach poza PosligiemŁowmiański Henryk, Polityka Jagiellonów, Poznań 1999, s.68.
Jednak plany Witolda ekspansji na wschodzie szybko się załamały, gdy poniósł 12 lub 16 sierpniaA. Supruniuk, Wojewoda płocki Abraham Socha. Przyczynek do genealogii Nałęczów mazowieckich, [w:] A. Supruniuk, Szkice o rycerstwie mazowieckim XIV/XV wieku, Toruń 2008, ISBN 978-83-89376-69-5, s. 7-8. 1399 dotkliwą klęskę w bitwie nad Worsklą z Tatarami Złotej Ordy pod wodzą Temüra Kutługa. W jej wyniku Litwa odepchnięta została od Morza Czarnego. Sam Witold jeszcze w styczniu 1400 roku podjął wraz z Krzyżakami wyprawę na Żmudź, ale wkrótce postanowił zwrócić swoją ekspansję z kolei na zachód przeciwko Krzyżakom. Jednak z braku środków i z powodu strachu przed aktywnym nadal Świdrygiełłą potrzebował sojusznika, zaczął więc ponownie szukać zbliżenia z Polską, która także była skłonna do kompromisu. Witold zachęcił Żmudź do powstania przeciwko Krzyżakom, w związku z czym Krzyżacy poparli Świdrygiełłę.
W 1401 roku podpisał unię wileńsko-radomską, dzięki czemu otrzymał w Radomiu w marcu 1401 roku od panów polskich dożywotnio tytuł Wielkiego księcia litewskiego, podlegającego jednak władcy polskiemu. Jagiełło przyjął tytuł: „Najwyższego Księcia Litewskiego” (Supremus Dux Lituaniae).
Po tych wydarzeniach Świdrygiełło porzucił otrzymane od Jagiełły Podole i zbiegł do Malborka, gdzie w 1401 roku też ogłosił się Wielkim Księciem, obiecując Krzyżakom oddanie Żmudzi. W latach 1402 i 1403 Krzyżacy, chcąc ukarać swego niedawnego sojusznika, razem ze Świdrygiełłą oraz książętami Riazania, Wiaźmy i Smoleńska najechali na Witolda, dochodząc aż do Wilna, jednak nie byli w stanie na stałe opanować Litwy, tym bardziej że Witold przy pomocy wojsk polskich spalił krzyżacki Dyneburg. Zerwanie Krzyżaków ze Świdrygiełłą oraz uzyskanie przez polską dyplomację korzystnej dla Witolda bulli od papieża, spowodowało, że Witold mógł zająć się ekspansją na wschodzie. W 1404 Witold przyłączył do Litwy z pomocą wojsk polskich księstwo smoleńskie. Następnie, w roku 1406 uderzył na Księstwo pskowskie, a w latach 1406-1408 podjął trzy wyprawy przeciwko Moskwie, zakończone pokojem nad Ugrą. W 1409 roku wyprawił się na Psków, który zgodził się płacić mu daninę. Zabezpieczyło to wschód Litwy przed wspólną z Polską rozprawą z Zakonem Krzyżackim. W porozumieniu z Polską Witold poparł w maju 1409 roku powstania antykrzyżackie na Żmudzi. W 1409 roku wykrył spisek przebywającego na jego dworze Świdrygiełły, którego w następstwie tego uwięził na kilka lat. W Wielkiej wojnie w roku 1410 dowodził wojskami litewsko-ruskimi pod Grunwaldem (czynił to bezpośrednio z pola bitwy).
W wyniku I pokoju toruńskiego (1411) uzyskał zwrot Żmudzi (na czas życia).
W 1413 podpisał unię horodelską, która potwierdziła instytucję odrębnego Wielkiego Księcia na Litwie, wybieranego przy udziale panów polskich. Unia ta wprowadziła wspólne sejmy i zjazdy polsko-litewskie, pokrewny podział administracyjny krajów i zatwierdziła przyjęcie bojarów litewskich do herbów polskich. Wprowadzając podobne systemy, Unia zwiększała jednocześnie niezależność Litwy od Polski, dzięki czemu została zaakceptowana przez panów litewskich.
W 1419 roku Witold rozkazał stłumić pogański bunt, który wybuchł przeciwko niemu na Żmudzi i ściąć 60 jego przywódców L. Kolankowski, Dzieje Wielkiego Księstwa Litewskiego za Jagiellonów, t.I: 1377-1434, Warszawa 1930, s.136.
Sprawa nieudanej koronacji Witolda
Na zjeździe w Łucku na początku roku 1429 król niemiecki i węgierski Zygmunt Luksemburczyk, chcąc rozbić unię polsko-litewską wystąpił z projektem koronacji Witolda. Od razu uzyskał akceptację tej propozycji Władysława Jagiełły, który wiedział, że sprzeciw naraziłby go na nieporozumienia z Litwinami oraz dzięki temu sam zaszachuje w ten sposób Polaków chcących dokonywać po jego śmierci elekcji tronu, być może w sposób niekorzystny dla jego synów. Witold zajął stanowisko wyczekujące. Projekt koronacji poparli panowie litewscy, natomiast sprzeciwił się mu Zbigniew Oleśnicki, podkanclerzy Władysław Oporowski i Piotr Szafraniec, którzy twierdzili że o koronie może decydować papież, a nie cesarz. Jagiełło uznał, że jego demonstracja się udała i zmienił zdanie odnośnie koronacji uznając, że w tej sytuacji załatwi sprawę sukcesji tronu polskiego polubownie. Na zjeździe w Jedlnie w marcu 1430 roku król Jagiełło uzyskał satysfakcjonujące go postanowienia dotyczące wyboru jego następcy (miał być nim jeden z dwóch Jagiellonów), a co do Witolda uznano, że jest dożywotnim księciem Litwy, a po jego śmierci państwo wróci do Korony jako dziedziczny spadek. Tymczasem Litwini przygotowywali się do koronacji wyznaczonej na 29 września 1430 roku, na którą Witold zaprosił książąt mazowieckich, wielkiego mistrza krzyżackiego, książąt m.in. Tweru i Riazania, metropolitę kijowskiego i całej Rusi Focjusza, hospodara mołdawskiego itd. Insygnia mieli przywieść posłowie cesarscy, w związku z czym Polacy obsadzili granicę zachodnią i drogi w Nowej Marchii i 1 sierpnia 1430 roku przejęli posłańca cesarskiego z insygniami królewskimi i kompromitującymi papierami koronacyjnymi, w których cesarz zawierał z Witoldem wieczyste przymierze z krajami luksemburskimi i krzyżackimi wymierzone przeciwko Królestwu Polskiemu. Po zdemaskowaniu intrygi posłowie cesarscy nie śmiali jechać dalej i zawrócili z insygniami z powrotem. Sprzeciw co do koronacji Witolda zgłosił też papież Marcin V, bo nie został zapytany o zezwolenie na utworzenie kolejnego królestwa. Niecały miesiąc później (27 października) Witold zmarł w obecności Jagiełły w Trokach, przekazując mu przed śmiercią władzę wielkoksiążęcą oraz wszystkie nadane mu przez króla krajeŁowmiański Henryk, Polityka Jagiellonów, Poznań 1999, s. 132-136..
Pierwszą żoną Witolda była Anna Światosławowna, księżniczka smoleńska (zm. 31 lipca 1418),
Drugą żoną Witolda była księżniczka Julianna Holszańska (ur. 1375, zm. 1448), córka księcia Iwana Holszańskiego. Jej bratanicą lub siostrą stryjeczną była Zofia „Sonka” Holszańska – ostatnia żona króla Władysława Jagiełły.
Z pierwszego małżeństwa Witold miał co najmniej dwoje dzie
Sukiennic
Herb Poznania – jakiś spośród symboli miejskich Poznania.
u
Pierwszy zachowany wizerunek herbu pochodzi z dokumentu z datą 1 maja 1344, od dzisiejszego herbu różnił się jedynie brakiem korony nad tarczą herbową. Spotyka się także uproszczoną wersję herbu, którą stanowiły dwa złote skrzyżowane klucze z krzyżem (widoczne w bramie pełnego herbu) na błękitnym tle.
Pojawia się także wersja pośrednia – białe mury z kluczami w bramie na błękitnym tle.
W Słowniku geograficznym Królestwa Polskiego znajduje się zap
Herb Poznania przedstawia w polu błękitnym blankowaną bramę miejską z trzema basztami (białą, co jest wyjątkiem w heraldyce, spotykanym w zaledwie kilku herbach, gdyż zazwyczaj barwa biała oznacza barwę srebrną). Nad najwyższą, środkową (z oknem), znajduje się gotycka tarcza herbowa z orłem piastowskim. Na mniejszych wieżach bocznych znajdują się postacie świętych w białych szata
W obecnym kształcie przyjęty przez Radę Miejską Poznania 27 maja 1997 r.Uchwała Nr LVIII/415/II/97 Rady Miejskiej Poznania z dnia 27 maja 1997 r. w sprawie uchwalenia Statutu Miasta (Dz. Urz. Woj. Poznańskiego z 1997 r. Nr 12, poz. 91) Obecnie obowiązuje na podstawie Statutu z 9 listpopada 2010 r.Uchwała Nr LXXX/1202/V/2010 Rady Miasta Poznania z dnia 9 listopada 2010 r. w sprawie Statutu Miasta Poznania (Dz. Urz. Woj. Wielkopolskiego z 2011 r.
Nr 11, poz. 303) Autorem współczesnej graficznej wersji herbu jest artysta Jerzy Bąk. Za opracowanie wersji elektronicznej odpowiedzialny był Maciej Bielaczyk.
Na przestrzeni lat różnie wyglądał rysunek herbu. W wersji sprzed 1996 orzeł nie miał korony, posiadał za to złotą przepaskę. Również nad tarczą herbową – podobnie jak przed II wojną światową – nie było korony.
W XIX wieku władze niemieckie stosowały herb w odmiennej kolorystyce. Mury miejskie miały kolor ceglany, zaś białego orła na czerwonym tle zastąpiono czarnym orłem na złotym tle.
Na historycznej pieczęci widnieje podpis SIGILLVM CIVITATIS POZNANIE. W 1440 Władysław Warneńczyk nadał miastu prawo pieczętowania czerwonym woskiem. Przywilej ten wiązał się z prawem pozywania przed sąd miejski osób wszystkich stanów, w tym duchownych i szlachty.
Słownik geograficzny Królestwa Polskiego opisu
Herb Poznania umieszczony jest m.in.
Herb Poznania umieszczony był także
Szybkie podnoszenie aż do potęgi w praktyce stosuje się aż do liczenia reszty spośród dzielenia potęgi dzięki ustaloną liczbę. Używa się go np. w algorytmach szyfru RSA.
Potęgowanie definiuje się za pomocą mnożenia
begin{matrix} x^k = x cdot x^{k-1} = & underbrace{x cdot x cdot x cdot ldots cdot x } & {}^k end{matrix},
co daje łącznie k-1 mnożeń.
Dla dużego k liczba wymaganych operacji może być bardzo duża. Jeśli k ma j cyfr, liczba operacji byłaby wykładnicza wobec j.
Algorytm szybkiego potęgowania jest konsekwencją obserwacji, że aby obliczyć wartość a^b wystarczy znać a^{lfloor b/2rfloor} (lfloorcdotrfloor oznacza część całkowitą), a następnie wykonać jedno lub dwa mnożenia. Np. aby obliczyć 5^{175} wystarczy znać wartość x=5^{87}, a następnie policzyć y=x^2=5^{174} i wynik wynosi =ycdot 5. W ten sposób aby przejść od 5^{87} do 5^{175} wystarczy wykonać 2 mnożenia zamiast 88, jak wynikałoby to z przytoczonej wyżej definicji.
Dostajemy z powyższej obserwacji rekurencyjną funkcję szybkiego obliczania wartości x^n.
funkcja potęga(x, n)
jeżeli n = 0
zwróć 1
jeżeli n jest nieparzysta
zwróć x · potęga(x, n – 1)
w przeciwnym przypadku
a = potęga(x, n/2)
zwróć a2
Ten sam algorytm w wersji iteracyjnej wygląda następują
jeśli cyfra jest zerem to w:=w*w
jeśli cyfra jest jedynką to w:=w*w*x
po zakończeniu powyższego algorytmu w zmiennej w jest pamiętana n-ta potęga liczby x.
{}^{11}_{6}hbox{C};owo;^{11}_{5}hbox{B};+;{e^+}+;nu_e
Imię jest włoskim zdrobnieniem neutronu. Została zaproponowana na mocy włoskiego fizyka Enrico FermiegoSymmetry, volume 8, issue 1, february 2011, ISSN 1931-8367.
Istnieją trójka Ameryka zapachowe neutr
Być może iks forma neutrina ma osobisty odpowiednik (antyneutrino) w antymaterii. Antyneutrino elektronowe powstanie w trakcie rozpadu beta^{-} (beta minus), przykłado
{}^{3}_{1}hbox{H};to;^{3}_{2}hbox{He};+;{e^-}+bar{nu}_e
lub
{}^{14}_{6}hbox{C};to;^{14}_{7}hbox{N};+;{e^-}+bar{nu}_e
Neutrina, podczas propagacji w przestrzeni, mogą zmieniać swój rodzaj (zapach) – zjawisko to nazywane jest oscylacją neutrin.
Neutrina, jako cząstki bardzo słabo oddziałujące z materią, były trudne do bezpośredniego zarejestrowania. Ich istnienie najpierw zostało przewidziane teoretycznie przez Wolfganga Pauliego 1930 r. Pauli wyciągnął wniosek o istnieniu tej cząstki na podstawie analizy rozkładu energii elektronów powstających w rozpadzie beta. Eksperymentalne potwierdzenie istnienia neutrin nastąpiło dopiero w roku 1956 (Frederick Reines i Clyde Cowan).
Neutrino mionowe dawniej nazywano neutretto.
Neutrina nie oddziałują za pomocą oddziaływań silnych i elektromagnetycznych. Oddziałują jedynie za pośrednictwem oddziaływań słabych (i grawitacyjnych). Są tak przenikliwe, że obiekt wielkości planety nie stanowi dla nich prawie żadnej przeszkody – przez jeden centymetr kwadratowy Ziemi zwrócony prostopadle do Słońca, co sekundę przelatuje 65 miliardów neutrin.
Neutrina są wychwytywane przez jądro atomowe (przekrój czynny na ten proces jest bardzo mały), inicjując jego rozpad. Zjawisko to wykorzystuje się do wykrywania neutrin. Neutrina wychwytuje się w gigantycznych basenach z superczystą wodą (bądź innymi substancjami) umieszczonych głęboko pod ziemią i obserwuje się powstałe w wyniku tego promieniowanie.
Ostatnimi laty nastąpił olbrzymi rozwój fizyki neutrin dzięki takim eksperymentom jak KamLand, Kamiokande, Super-Kamiokande, SNO, K2K, T2K, DONUT i MINOS.
Wiadomo obecnie, że uważane kiedyś za cząstki bezmasowe, neutrina mają niezerową masę spoczynkową, chociaż dokładne masy neutrin nie są znane.
Na podstawie doświadczeń oscylacji neutrin w eksperymencie Super-Kamiokande określono różnicę między zapachami neutrin na około 0,04 eV. Masa ta może być więc najniższą możliwą masą jednego z rodzajów (zapachów) neutrin (przy założeniu, iż drugi składnik ma niemierzalną masę). Górną granicę oszacowano podczas badań kosmologicznych (np. promieniowanie tła, ucieczkę galaktyk) na 0,28 eV.
W latach 2011-2015 prowadzony jest eksperyment KATRIN, który wykorzystując rozpad beta trytu, będzie w stanie ograniczyć górną granicę masy najcięższego neutrina do 200 meV (z dokładnością do 2 odchyleń standardowych).
Neutrina na Ziemi powstają m.in. na skutek oddziaływania promieni kosmicznych w górnych warstwach atmosfery (powstające w ten sposób neutrina nazywamy atmosferycznymi). Neutrina emitowane są także przez Słońce (neutrina słoneczne) i inne źródła kosmiczne. Ze źródeł sztucznych najwięcej neutrin powstaje w reaktorach jądrowych.
W celach eksperymentalnych wiązki wysokoenergetycznych neutrin wytwarza się w akceleratorach. Neutrina, jako cząstki neutralne, nie mogą być bezpośrednio przyspieszane w akceleratorach wykorzystujących oddziaływania elektromagnetyczne. Zamiast tego, np. w akceleratorze ośrodka J-PARC
Według badaczy pracujących w eksperymencie OPERA, polegającego na pomiarze prędkości wiązki neutrin wysyłanych do odległego o 730 km włoskiego laboratorium INFN Gran Sasso, cząstki te przekroczyły prędkość światła w próżni. Prędkość zmierzono ponad 15 000 razy, stwierdzając że była ona większa o 20 milionowych niż prędkość światła. Ustalono, że cząstki docierały do włoskiego laboratorium o 50-70 nanosekund szybciej, niż gdyby się poruszały z prędkością światła. CERN ogłosiło 22 września 2011 roku apel do świata nauki o weryfikację ich odkrycia i ewentualne powtórzenie w drodze niezależnych eksperymentów, mających potwierdzić lub obalić te niezgodne ze szczególną teorią względności wyniki.
Wyniki tych niepotwierdzonych eksperymentów stały w sprzeczności z innymi znanymi danymi obserwacyjnymi. Na przykład neutrina powstałe w wybuchu supernowej SN 1987A dotarły na Ziemię trzy godziny wcześniej w stosunku do fotonów (co jest spowodowane tym, że neutrina wydostały się z eksplodującej gwiazdy wcześniej niż fotony). Gdyby neutrina poruszały się z prędkością większą od prędkości światła, a różnica w prędkości byłaby taka, jaką uzyskano w eksperymencie OPERA, to neutrina z tego wybuchu dotarłyby na Ziemię ponad cztery lata wcześniej zanim dotarłoby światło.
Po ogłoszeniu wyników eksperymentu wielu skrytykowało sposób jego przeprowadzenia, kilku z naukowców uczestniczących w eksperymencie odmówiło użycia ich nazwisk w ogłoszonych wynikach uważając, że opublikowana analiza danych jest przedwczesna, sugerowano różne możliwe błędy metodologiczne. Ostatecznie wynik eksperymentu został wytłumaczony przez błędne podłączenie odbiornika GPS do komputera mierzącego czas przelotu cząstek.
creativewaterfeatures 