Jinja

w Ōtsu
– miejsce kultu w japońskiej religii shintō. Odróżnia się także inne typy i rodzaje tych budowli o nazwa

Sferę sacrum od profanum rozdziela zwykle brama torii. Niektóre chramy są duże, lecz spotyka się też jedynie wydzielone place, drzewa lub małe ołtarze. Tradycyjnie chramy shintō buduje się z drewna, bez użycia gwoździ. Niektóre przebudowywane są co jakiś czas (przeważnie co 20 lat) na podstawie pierwotnego projektu. W Japonii jest około 80 tys. chramów.

Jinja zazwyczaj składa się z tzw. honden, głównego pawilonu, w którym przechowywane są święte przedmioty i haiden – budynku poświęconego modłom i obrzędom kultowym oraz pawilonów dodatkowych o różnym przeznaczeniu, np.:

• heiden – pawilon składania ofiar;
• norito-den – pawilon ceremonii religijnych;

• kagura-den – pawilon ze sceną służącą ceremonialnym tańcom i muzyce kagura. Taniec ten w dawnych wiekach odbywał się na otwartej przestrzeni przed chramem. Miało to odniesienie do tańca wykonanego przez bogów przed jaskinią, w której ukryła się bogini Amaterasu, w celu celu wywabienia jej stamtąd.

Honden i inne pawilony były i są budowane w jednym z kilku tradycyjnych stylów architektoniczny

• shinmei-zukuri – styl stosowany w konstrukcji pawilonów honden, jeden z najstarszych. Przykładem takiej budowli jest główny chram w Ise, Ise-jingū. Słowo shinmei (pol. boska jasność, świetlistość) jest zarówno ogólnym odniesieniem do kami, jak i odmienną wersją imienia bogini Amaterasu Ōmikami;
• kasuga-zukuri – styl, który rozwinął się w epoce Nara, reprezentowany m.in. przez honden chramu Kasuga w Nara. Kasuga to bóstwo rodu (ujigami) Fujiwara, czczone w chramie Kasuga.
• taisha-zukuri – styl budowy hondenów w wielkich chramach, jak np. w Izumo-taisha w prefekturze Shimane;
• hachiman-zukuri;
• nagare-zukuri – styl "falowy", obecnie najbardziej rozpowszechniony. Ma swoje początki w okresie Nara (okres)Nara. Typowym przykładem są dwa chramy Kamo w Kioto;
• gongen-zukuri – styl architektury chramów, który stał się popularny po okresie Azuchi-Momoyama. Trzy zasadnicze pawilo

Do najstarszych i najważniejszych chramów shintoistycznych należą m.in.:

• chram w Ise w Ise (prefektura Mie);
• chram Atsuta w Nagoi (prefektura Aichi);
• Izumo-taisha (prefektura Shimane);
• Kasuga-taisha w Narze;
• Itsukushima-jinja na wyspie Miyajima;
• Fushimi-Inari w Kioto.

Peloponez

Peloponez (Półwysep Peloponeski, nwgr. Πελοπόννησος, Peloponnisos, w średniowieczu atrakcyjny pod spodem nazwą Morea, gr. Μωρέας albo Μωριάς) – półwysep a kraj historyczna w Grecji. Stanowi najdalej na południe wysuniętą część Półwyspu Bałkańskiego i kontynentalnej Grecji. Znajduje się między Morzem Jońskim a Egejskim. Połączony jest z lądem Przesmykiem Korynckim przeciętym Kanałem Korynckim. Od północy Peloponez ograniczony jest Zatoką Koryncką i Patraską. Silnie rozczłonkowana linia brzegowa tworzy liczne mniejsze półwys

Warunki naturalne

Półwysep jest silnie pofałdowany (najwyższy szczyt Tajget wznosi się na 2407 m n.p.m.). Roślinność śródziemnomorska – makia, frigana, a także pozostałości lasów liściastych (dąb wieczniezielony). Na Peloponezie leży Jezioro Stymfalijskie.

Historia

Na Peloponezie znajdują się krainy historyczne: Achaja, Arkadia, Argolida, Elida, Mesenia i Lakonia.

W II tysiącleciu p.n.e. greckie plemiona, określane jako Achajowie wyparli ludność niegrecką. Około XIII i XII w. p.n.e. opanowany przez Dorów. Od VII w. p.n.e. na Peloponezie dominowała Sparta (założycielka Związku Peloponeskiego), aż do klęski zadanej jej przez Teby pod Leuktrami w roku 371 p.n.e.

W roku 146 p.n.e. Peloponez został włączony do Cesarstwa rzymskiego, następnie znalazł się we władzy Bizancjum. W latach 1204–1283 był okupowany przez krzyżowców, po czym wrócił pod władzę Bizancjum. Utworzono wówczas bizantyjski Despotat Morei. W 1460 półwysep podbili Turcy, utracili go jednak przejściowo w latach 1680–1710 na rzecz Wenecjan. Od 1830 roku Peloponez należy do niepodległej Grecji.

Miasta o znaczeniu historycznym

Na Półwyspie Peloponeskim znajdują się lub znajdowały się następujące miasta o dużym znaczeniu w historii Grecji:

• Argos
• Bassaj
• Epidauros
• Korynt
• Mistra
• Mykeny
• Nauplion
• Nemea
• Olimpia
• Pylos
• Sparta
• Tegea
• Tyryns

Współczesność

Peloponez zamieszkany jest przez ponad milion osób. Główne miasta to Patras, Korynt, Sparta, Nauplion, Kalamata, Pirgos, Tripolis. Mieszkańcy utrzymują się z turystyki, pasterstwa (na terenach wyżyn i gór) oraz uprawy zbóż, winorośli, oliwek i owoców cytrusowych (na nizinach).

Administracyjnie obszar Peloponezu podzielony jest między trzy jednostki. Największa część to region Peloponez ze stolicą w Tripoli. Północno zachodnią część włączono do regionu Grecja Zachodnia (nomos Achaja i nomos Elida), a niewielki wschodni skrawek na Półwyspie Argolidzkim do regionu Attyka.

Rezerwa rewaluacyjna

Rezerwa rewaluacyjna Narodowego Banku Polskiego – jest różnicą między wyrażoną w złotych wartością rezerwy walutowej w momencie pozyskania składających się na nią środków, i jej wartością (dodatkowo wyrażoną w złotych) obliczoną według bieżącego kursu wymiany złotego na waluty składające się na rezerwę walutową.

Rozwiązanie rezerwy rewaluacyjnej nie jest możliwe bez uszczuplenia rezerw walutowych NBP (na których opiera się obecna siła nabywcza waluty). Rezerwa rewaluacyjna jest zapisem księgowym pozornie tylko zwiększającym zasoby pieniężne NBP. Teoretycznie, gdyby złoty radykalnie zyskał na wartości, rezerwa rewaluacyjna mogłaby nawet osiągnąć wartość ujemną, nie oznacza to jednak straty NBP.

Przykład

Jeśli nabędziemy 100 dolarów amerykańskich po kursie 3 złotych za dolara, to tym samym posiądziemy rezerwę walutową o wartości stu dolarów. Jeśli w okresie jej przechowywania cena dolara wyrażona w złotych podniesie się do 4 złotych za dolara, to nasza rezerwa rewaluacyjna osiągnie wartość stu złotych (różnica wartości stu dolarów według obecnego kursu, czyli 400 złotych, a kursu nabycia – 300 złotych). Niemniej nie zmienia to faktu, że wciąż jesteśmy w posiadaniu stu dolarów. Aby "odzyskać" sto złotych rezerwy rewaluacyjnej, musimy dokonać operacji sprzedaży odpowiedniej sumy dolarów z rezerwy walutowej; konkretnie 25 dolarów, co zmniejsza rezerwę rewaluacyjną do zera, a walutową jednocześnie do 75 dolarów.

Rozwiązanie np. ćwierci rezerwy rewaluacyjnej NBP wiązałoby się z rzuceniem na rynek walutowy (celem sprzedaży) kilku miliardów dolarów. Skutki te

1. Spadek, lub nawet załamanie się kursu dolara, co oznaczałoby, że ze sprzedaży walut NBP zyskałby dużo mniej złotych, niż to wynikałoby z prostych obliczeń według kursów bieżących.
2. Zwiększenie ryzyka ataku spekulacyjnego na kurs naszej waluty (złotego), dla odparcia którego NBP nie dysponowałby już rezerwami wystarczającymi do skutecznej interwencji na rynku walutowym.

3,4-Metylenodioksyamfetamina

3,4-Metylenodioksyamfetamina (MDA, tenamfetamina) – organiczny związek chemiczny,empatogenna substancja psychoaktywna, pochodna fenyloetyloaminy. Po raz pierwszy została otrzymana przez G. Mannish’a i W. Jacobsona w 1910 roku.

Działanie

Dawkowanie MDA waha się w przedziale 80–160 mg. Efekty działania MDA są bardzo zbliżone do MDMA i obejmują: euforię, poprawienie nastroju, uczucie szczęścia i miłości, pobudzenie, otwartość emocjonalną, intensyfikację odczuć na bodźce zewnętrzne. Niektórzy uważają, że MDA powoduje więcej efektów właściwych psychodelikom niż MDMA. Efekty uboczne obejmują: podniesienie ciśnienia, przyspieszenie pulsu, szczękościsk, suchość w ustach. Toksyczność MDA nie jest do końca znana. Przypuszcza się, że MDA jest bardziej neurotoksyczne od MDMA. MDA jest też silnym agonistą receptorów serotoninowych.

Synteza

Najpopularniejsza metoda syntezy podzielona jest na trzy etapy. Pierwszy to izomeryzacja safrolu do izosafrolu. Drugi na utlenieniu izosafrolu do MDP2P. Trzeci na redukcji MDP2P amoniakiem. W podobny sposób, tylko zastępując amoniak metyloaminą lub etyloaminą można otrzymać MDMA i MDEA.

Właściwości medyczne MDA

MDA w roku 1939 było testowane na zwierzętach. Pierwsze testy na ludziach odbyły się w 1941 w ramach szukania leku na chorobę Parkinsona. W latach 50′ badano właściwości medyczne MDA pod jak leku antydepresyjnego i przeciw anoreksji. Amerykańska armia badała przydatność MDA jako „serum prawdy”. MDA jest również przydatne w psychoterapii.

Stan czysty

Stan czysty – w pełni osobliwy stan kwantowy. Jeżeli dany obiekt kwantowy (np. jakaś cząstka elementarna) jest w stanie czystym oznacza to, że mamy o niej pełną informację.

Stany czyste są tylko pewną idealizacją (nawiązując do poniżej podanego przykładu – żaden polaryzator nie jest doskonały). Dlatego w mechanice kwantowej wprowadza się pojęcie stanu mieszanego – stanu niezupełnie określonego (jest on probabilistyczną mieszaniną stanów czystych – stąd nazwa).

W matematycznym formalizmie mechaniki kwantowej stan czysty jest opisywany przez pewien wektor (o długości jednostkowej) w przestrzeni Hilberta. Wektory stowarzyszone z dwoma w pełni rozróżnialnymi eksperymentalnie stanami są do siebie ortogonalne (prostopadłe).

Przykłady

Stany kwantowe opisują także pewne stopnie swobody układów kwantowych. I tak polaryzacja pojedynczego fotonu jest w stanie czystym oznaczającym spolaryzowanie pionowe, gdy np. wiemy, że dany foton opuścił polaryzator przepuszczający tylko światło o polaryzacji pionowej. Z racji tej własności polaryzatora nie ma najmniejszej wątpliwości dotyczącej stanu polaryzacji fotonu – to właśnie oznacza, że stan jest czysty.

Trojańczycy

Trojańczycy – dubel grupy planetoid, krążących dookoła Słońca po orbitach nader podobnych aż do orbity Jowisza. Są one skupione wokół punktów libracji (wierzchołków dwóch trójkątów równobocznych o podstawie będącej odcinkiem Słońce–Jowisz). Znaczenie tego terminu zostało później rozszerzone na planetoidy towarzyszące innym planetom.

Historia odkryć

Pierwszą planetoidą trojańską była (588) Achilles, o średnicy dookoła 135 km, odkryta dzięki niemieckiego astronoma Maxa Wolfa w 1906 roku. Największe z tych obiektów nazwano imionami bohaterów wojny trojańskiej, opisanej w „Iliadzie” Homera.

Planetoidy poruszające się w punkcie libracji L4 należą aż do „obozu greckiego”, wyprzedzając Jowisza w jego ruchu orbitalnym o 60°, i te należące aż do „obozu trojańskiego” podążają o 60° zbyt planetą, w punkcie L5. W nazewnictwie trojańczyków istnieją bilon nieścisłości, albowiem (624) Hektor znajduje się w „obozie greckim”" i (617) Patroclus – w „trojańskim”.

Największą z planetoid trojańskich jest (624) Hektor, o rozmiarach 370×200 km. Posiada mąż cienki Srebrny Glob.

Późniejsze odkrycia

W latach osiemdziesiątych XX wieku odkryte zostały pierwsze danie księżyce trojańskie, dzielące orbitę spośród większymi satelitami planety – w układzie księżyców Saturna.

W latach dziewięćdziesiątych a na początku wieku XXI okazało się, iż planetoidy trojańskie znajdują się podobnie jak na orbitach innych planet.

Dzisiaj (grupa społeczna na 30 kwietnia 2013) znanych je

• 5848 trojańczyków Jowisza;
• 9 trojańczyków Neptuna;
• 5 trojańczyków Marsa;
• 1 trojańczyk Urana, planetoida ;
• 1 trojańczyk Ziemi, planetoida .

Prawo budowlane

Prawo budowlane – najważniejsza polska ustawa spośród zakresu projektowania, budowy, nadzoru, utrzymania dodatkowo rozbiórki obiektów budowlanych dodatkowo zasad działania organów administracji publicznej w tym zakresie.

Ustawa reguluje podobnie sprawy związane spośród:

• ochroną środowiska na przestrzeni działań związanych spośród wykonywaniem rozbiórek, wznoszenia nowych obiektów dodatkowo ich utrzymania


• miejscem realizacji inwestycji dodatkowo sposobem uzyskiwania pozwolenia na budowę a rozbiórkę, i podobnie określeniem rodzajów robót budowlanych dodatkowo budów nie wymagających pozwolenia na budowę
• oddawania obiektów budowlanych aż do użytkowania
• prowadzeniem działalności zawodowej osób związanych spośród budownictwem (uprawnień aż do wykonywania samodzielnych funkcji w budownictwie, tzw. uprawnienia budowlane) i ich odpowiedzialnością karną i zawodową
• prawami i obowiązkami uczestników procesu budowlanego
• postępowaniem w wypadku katastrofy budowlanej

Zawartość ustawy

Ustawa prawo budowlane składa się z 11 rozdziałów:

• Rozdział 1: Przepisy ogólne
• Rozdział 2: Samodzielne funkcje techniczne w budownictwie
• Rozdział 3: Prawa i obowiązki uczestników procesu budowlanego
• Rozdział 4: Postępowanie poprzedzające rozpoczęcie robót budowlanych
• Rozdział 5: Budowa i oddawanie do użytku obiektów budowlanych
• Rozdział 6: Utrzymanie obiektów budowlanych
• Rozdział 7: Katastrofa budowlana
• Rozdział 8: Organy administracji architektoniczno-budowlanej i nadzoru budowlanego
• Rozdział 9: Przepisy karne
• Rozdział 10: Odpowiedzialność zawodowa w budownictwie
• Rozdział 11: Przepisy przejściowe i końcowe

Ustawa była zmieniana wielokrotnieWszystkie zmiany ustawy dostępne są w na oficjalnej stronie Sejmu..

Azotyn potasu

Azotyn potasu (), – nieorganiczny związek chemiczny spośród grupy azotynów, sól kwasu azotawego dodatkowo potasu.

Otrzymywanie

Otrzymuje się go poprzez redukcję ołowiem azotanu potasu:

+ Pb → + PbO

lub w wyniku termicznego rozkładu azotanu pota
→ + ↑

Właściwości

Azotyn potasu jest białą lub żółtawą, higroskopijną substancją stałą. Bardzo dobrze rozpuszcza się w wodzie. Roztwór ma odczyn lekko zasadowy. Powyżej 350 °C azotyn potasu staje się niestabilny. Jego temperatura topnienia wynosi 440 °C. Powyżej tej temperatury rozkłada się:

→  + ↑ + ↑|data=2010-05

Jest utleniaczem, choć w pewnych warunkach może wykazywać właściwości redukujące (por. właściwości azotynów).

Toksyczność

Azotyn potasu jest w większych ilościach toksyczny. LD50 (królik, doustnie) wynosi 200 mg/kg. TDLo dla człowieka (doustnie) wynosi 1,428 mg/kg. W wyniku reakcji z aminami powstającymi w wyniku rozkładu białek w organizmie mogą tworzyć się rakotwórcze nitrozoaminy.

Działa także bardzo szkodliwie na organizmy wodne (ekotoksyczność). LC50 = 620 mg/l 96 h (danio pręgowany), EC50 = 215 mg/l 48 h (dafnia wielka).

Zastosowanie

Azotyn potasu jest używany do nitrozowania, w produkcji barwników azowych, w chemii analitycznej do określania rzędowości amin, w fotografii jako sensybilizator (uczulacz), a także do konserwacji mięsa (lista E – E249), gdyż zapobiega tworzeniu się jadu kiełbasianego. Ze względu na szkodliwość azotynów sugeruje się ograniczenie ich używania jako konserwantów, jednak całkowite zastąpienie innymi związkami nie jest możliwe.

Mikołajki (ujednoznacznienie)

Mikołajki – doba Świętego Mikołaja spośród Miry obchodzony 6 grudnia

Lokalizacje w Polsce

• Mikołajki – osada w województwie kujawsko-pomorskim, w powiecie włocławskim, w gminie Boniewo
• Mikołajki – wieś w województwie podlaskim, w powiecie łomżyńskim, w gminie Łomża
• Mikołajki – wieś w województwie warmińsko-mazurskim, w powiecie elbląskim, w gminie Młynary
• Mikołajki – wieś w województwie warmińsko-mazurskim, w powiecie ełckim, w gminie Kalinowo
• Mikołajki – gród w województwie warmińsko-mazurskim, w powiecie mrągowskim, w gminie Mikołajki
• Mikołajki – wieś w województwie warmińsko-mazurskim, w powiecie nowomiejskim, w gminie Kurzętnik
• Mikołajki – przystanek kolejowa w Mikołajkach, w województwie warmińsko-mazurskim
• Dekanat Mikołajki – jakiś spośród 21 dekanatów w rzymskokatolickiej diecezji ełckiej
• Gmina Mikołajki – gmina miejsko-wiejska w województwie warmińsko-mazurskim, w powiecie mrągowskim
• Kolonia Mikołajki – kolonia w Polsce położona w województwie warmińsko-mazurskim, w powiecie mrągowskim, w gminie Mikołajki

Zobacz też

• Mikołajki Pomorskie
• Mikołajki Pomorskie (stacja kolejowa)
• Gmina Mikołajki Pomorskie

Farby offsetowe

Składowe farb offsetowych

• substancje barwiące:

• pigmenty, czyli substancje barwiące nierozpuszczalne w spoiwie (w farbach offsetowych substancjami barwiącymi są przede wszystkim pigmenty),
• laki, czyli substancje barwiące nierozpuszczalne w spoiwie, powstałe w wyniku strącenia barwników do postaci nierozpuszczalnych soli,
• barwniki, czyli substancje rozpuszczalne w spoiwie.

spoiwo, które jest środowiskiem, w którym zdyspergowane są pigmenty/laki, i które spełnia podstawową rolę w osadzaniu farby na drukowanej powierzchni. Spoiwo tworzone jest w oparciu o oleje roślinne lub mineralne.

wypełniacze (obciążniki), czyli substancje nierozpuszczalne, zdyspergowane w spoiwie, wpływające na drukowalność farby.

suszki, czyli katalizatory oksydacji spoiwa (polimeryzacja). Są to substancje wydatnie wpływające na schnięcie farby. Suszki to pochodne meta

woski, czyli związki chemiczne, głównie na bazie polietylenu, zwiększające odporność farby na ścieranie, zwiększające poślizg po zadruku.

plastyfikatory, czyli złożone substancje organiczne zwiększające przyczepność farby do podłoża, zwiększające plastyczność błony farbowej po osadzeniu farby na drukowanej powierzchni, zwiększające odporność farby na działanie wilgoci i niskich temperatur.

środki dyspergujące, czyli substancje ułatwiające zwilżanie pigmentu/laki przez spoiwo

środki przeciwsuszące (antyoksydanty), czyli substancje zapobiegające wysychaniu farby w masie (tj. w puszcze, w kałamarzach farbowych, na wałkach farbowych).

pasty skracające, czyli substancje obniżające tack farby.

Odporność farb drukarskich

Farby drukarskie charakteryzują się różną odpornością mierzoną na zadrukowanej powierzchni.

• odporność na ścieranie, badane za pomocą rub-testera
• odporność na światło (światłotrwałość) mierzona przez naświetlanie światłem dziennym, miarą światłotrwałości jest odporność na odbarwienie w wyniku oddziaływania światła
• odporność na alkohol testowana z użyciem etanolu, etoksypropanolu, octanu etylu
• odporność na alkalia
• odporność na nitro

Zróżnicowane cech farb offsetowych

Poprzez odpowiedni dobór poszczególnych składników farb offsetowych otrzymuje się farby o różnym stopniu pigmentacji (np. farby intensywne), o różnej odporności na światło, alkohol, alkalia, nitro, o różnej podatności na schnięcie w masie (np. farby semi-fresh lub fresh), o różnym przeznaczeniu, co do podłoży (np. papier powlekany błyszczący, matowy, offsetowy, podłoża niechłonne), o różnej odporności na ścieranie itd.